Aby zapewnić najwyższą jakość usług wykorzystujemy informacje przechowywane w przeglądarce internetowej. Sprawdź cel, warunki przechowywania lub dostępu do nich w polityce prywatności
Lepidodendron o wyraźnie widocznej budowie anatomicznej. Okaz bardzo estetyczny i ekspozycyjny. Skamieniałość pochodzi z kopalni węgla na Dolnym Śląsku nieczynnej od lat 60 ubiegłego stulecia.
Lepidodendron (Lepidodendron) to wymarły późnokarboński rodzaj widłaka z rzędu lepidofitów. Lepidodendrony były widłakami dorastającymi do 30 m wysokości i ok. 2 m średnicy u podstawy. Cechą łączącą je ze współczesnymi widłakami jest to, że ich korona była rozgałęziona dychotomicznie. Pnie i gałęzie były okryte epidermą ze szparkami, nie zawierały wcale, lub bardzo mało, drewna. Wnętrze pni często było puste. Wskazuje to, że lepidodendrony były bylinami o zielonych pniach. Liście umieszczone były na poduszkach liściowych. Poduszki te zachowują się w stanie kopalnym i mają charakterystyczny dla lepidodendronów łuskowaty (rombowy) kształt. Rozmieszczone są regularnie w rzędach. Lepidodendrony miały organy korzeniotwórcze, również rozgałęziające się dychotomicznie zwane stigmariami. Od poziomo rosnących, płytko zanurzonych lub leżących na powierzchni stigmarii odrastały prawdziwe korzenie o nazwie apendyks, po których zachowują się na stigmariach okrągłe blizny nieregularnie rozmieszczone.